Even terugzoomen. Eind 2018 kocht ik - na véél testkilometers en wikken & wegen tussen de verschillende modellen – uiteindelijk de ST5 voor mijn dagelijkse woon-werkverkeer tussen Amersfoort en Wageningen. (zie hier mijn oude post hierover viewtopic.php?f=20&t=2057). Tot de coronapandemie toesloeg in maart 2020 stond er zo’n 14.000 km op de teller. Wat een feest om met die stromer te fietsen. Wel een paar keer ondersteuningsproblemen gehad, telkens bleek de TMM-sensor de boosdoener (dacht ik). Een nieuwe TMM-sensor leek telkens de oplossing. In de coronatijden heeft het thuiswerken de boventoon gevoerd en stromerde ik helaas steeds minder, slechts zo’n 2000km gemaakt in ruim anderhalf jaar.
Fast forward. Toen ik afgelopen jaar na de zomer weer wat ritten maakte naar Wageningen viel het stromeren me tegen; ik moest me best inspannen om op tempo te blijven. Ik gaf de winterbanden en de teruggelopen fietsconditie de schuld. Totdat de ondersteuning wel érg matig aanvoelde en het leek alsof er een anker achter mijn ST5 hing. Ik maakte zelfs weer wat ‘scooter’-momenten mee (ondersteuning tot 45km/u zonder te trappen). Het was tijd voor een servicebeurt en een nieuwe TMM, dacht ik.
Na de servicebeurt tijdens wat testrondjes geconstateerd dat de ondersteuningsproblemen echter aanbleven. Na herinspectie constateerde Vietz dat de achteras scheef / niet uitgelijnd op het frame zat, en daardoor de TMM-waarden afwijkten. Na wat onderzoek en afstemming met Stromer kwam naar voren dat het hoogstwaarschijnlijk een lasnaad is die het probleem heeft veroorzaakt.
Om een lang verhaal kort te maken, gaf Stromer in eerste instantie niet meteen mee. Ik moest echt wel even slikken – to put it mildly – dat Stromer voor hun (nu nog) vlaggenschip-model niet zonder meer garantie ging verlenen. De ST5 was weliswaar al buiten de twee jaar garantie (wel extra garantie bij derde partij Cargarantie), maar op het frame staat 10 jaar garantie door Stromer zelf. De redenering in eerste instantie van Stromer: Als het een fabricage/structuurprobleem was, zou het al eerder zijn opgetreden. Daar kan ik dus tegen inbrengen dat er al meermaals ondersteuningsproblemen waren, maar een nieuwe sensor telkens (slechts tijdelijk) de oplossing leek. Op zo’n moment ben ik zó blij dat ik een dealer zoals Vietz heb. Die stonden pal achter mij en hebben gelukkig een goede relatie (en onderhandelingspositie) met Stromer. Dankzij Vietz kwam het alsnog tot een bevredigende oplossing: ik had een nieuw frame verwacht (maar dat blijkt moeilijk omdat het een SP op kenteken is) maar ik heb een nieuwe Vijf gekregen!
Ik ben natuurlijk superblij met de uiteindelijke oplossing, maar ik heb er toch een dubbel gevoel aan overgehouden. Met een frame kan natuurlijk altijd iets mis blijken te zijn, maar je verwacht dat voor zo’n astronomisch bedrag de service gewoon altijd tóp is, zelfs na twee jaar. Ook het idee dat de oude ST5 afgeschreven is, voelt als verspilling. Van frame wisselen blijkt dus lastig (ivm framenummer/kenteken) en kost veel (ombouwen). Ik hoop maar dat de oude onderdelen hergebruikt gaan worden.
Anyways, ik heb een gloednieuwe ST5 waarmee ik in mijn handjes mag knijpen. En nu maar hopen dat de woon-werkritjes weer snel op gang komen! Dit weekend heb ik de nieuwe ST5 aan de tand gevoeld met een mooi ritje van 90km. Dat bezorgde mij wel weer die stromerglimlach op mijn gezicht.
Nog wat korte observaties t.a.v. de nieuwe ST5
Deze nieuwe ST5 verschilt van mijn oude ST5 door het zwarte stuur (ipv graphite zoals het frame) en hoe de Di2 geïntegreerd is:
- Hoewel ik het graphite-stuur altijd mooier vond, kom ik daar nu toch op terug. Ik moest even wennen, maar vind zwart toch mooier staan. Kabels, lamp en knoppen e.d. zijn ook zwart en vallen daardoor mooier weg.
- Hoewel ik op de oude ST5 inmiddels gewend was aan het onhandige oplaadpunt, is de nieuwe positionering in het rechter handvat een hele fijne verbetering. De kleinere schakelknoppen baarden we mij wel zorgen, omdat de oude Di2-schakelknoppen mij handiger leken met winterhandschoenen in de kou. Maar na een rit van 90 km gisteren met winterhandschoenen en (uiteindelijk) behoorlijk verkleumde handen, bleek het schakelen prima te lukken. De knoppen geven ook een fijne ‘tactiele feedback’ bij het indrukken, die je zelfs voelt met handschoenen aan.